Meandra wnętrza.

W odbicie własnej osobowości zabłądzić,
Niczym w wielu lustrach powiązanych ze sobą,
Odnaleźć Ciebie gdzieś w ich oddali,
Za sprawą umysłu się Tobą przed ludźmi chwalić,
Jedynie samotność ma sens,
Przed własnym cierpieniem,
Odcinając się od krańca świata,
Można się zapomnieć,
Bez Ciebie jest jakoś inaczej,
Lecz czasem lżej,
Bo dzielenie wszystkiego na dwa,
Ma swoje pozytywy,
Zwłaszcza zmartwień dzielenie na pół,
By nie wpadać w dół,
I nie kopać dalej łopatą,
W meandrach własnej samotności tkwić bez Ciebie,
Bez Ciebie człowiek szaleje,
Czasem nawet do rozpuki się śmieje,
Czym jest strata bliskiej osoby?
Wobec chciwości przyszłości.